Pierwotnym zamysłem leżącym u powstania Szkoły Snycerskiej (1876) była pomoc najuboższej części rodów góralskich i ukształtowanie umiejętności mających umożliwić im większy zbyt wyrobów drewnianych. Przekształcona w 1891 r. w C.K. Szkołę Zawodową Przemysłu Drzewnego posiadała już rangę o szerszym znaczeniu, jakie przypisywano procesom uprzemysłowienia Galicji, pozostającej w tyle za innymi zaborami. Szybki rozwój nastąpił w głównej mierze dzięki pierwszemu dyrektorowi Szkoły – Franciszkowi Neużilowi (1845–1899), pochodzącemu z Czech pedagogowi, który funkcję dyrektorską otrzymał w roku 1886. Kolejni zwierzchnicy, kontynuując jego pracę oraz wnosząc swoje własne wizje, wzmacniali rangę i rozsławiali Szkołę poza obszar Zakopanego.

Monografia Haliny Kenarowej jest wyjątkowa w literaturze prezentującej tematykę związaną z historią nie tylko samego Zakopanego, ale także polskiego szkolnictwa zawodowego. Walka o styl narodowy i twórczość ludową, jaką prowadzono zarówno w wieku XIX jak i XX, stanowi jedno z istotnych kontekstów dla zobrazowania dziejów dzisiejszej Szkoły im. A. Kenara. Opierając się na niezliczonej liczbie źródeł archiwalnych, Halina Kenarowa (żona Antoniego Kenara, rzeźbiarza, którego imię dostała później Szkoła Snycerska), odmalowuje tło edukacyjne ówczesnej Galicji, skupiając się zaraz potem na szczegółowej prezentacji władz szkolnych (włącznie z kolejnymi dyrektorami), uczniów, opisie wyposażenia szkolnego, organizacji i sposobów nauczania. Historię doprowadza autorka do lat 1959 roku, a więc do momentu, gdy Szkołą nosiła już imię zakopiańskiego rzeźbiarza (umarł on właśnie w tym roku).

Bogaty zbiór fotografii oraz nie mniej bogate przypisy do każdego z rozdziałów czynią pracę Kenarowej (również piastującej stanowisko dyrektora zakopiańskiej szkoły) niezastąpionym źródłem wiedzy. Publikacja nienajtańsza na rynku antykwarycznym, wydrukowana w nakładzie 2283 egzemplarzy.