Podobne wspomnienia są bardzo istotne i potrzebne w rozwijaniu świadomości problematyki zakopiańskiej początków wieku XX. Wojciech Brzega nie żałuje ich nam ani trochę. Siłą rzeczy skupia się namocniej na sławetnej Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, w której był zresztą wykładowcą (w latach 1922-1938). Na kartach gawęd Brzegi odnajdziemy postaci takie jak: Bartłomiej Obrochta, ksiądz Józef Stolarczyk, Sabała, Andrzej Suleja, ale najwięcej miejsca poświęca on chyba Stanisławowi Witkiewiczowi, wobec którego zajmuje może zbyt ostre stanowisko w ocenie jego artyzmu i wiedzy w tworzeniu i propagowaniu stylu podhalańskiego w architekturze. Podobnie zresztą traktuje sławnego twórcę drzeworytów Skoczylasa. Ale zarówno stosunek do twórczości tych dwóch, jak i krytyka stylu życia np. Tetmajera (wg. Brzegi twórca „Skalnego Podhala” nie był do życia należycie przygotowany, nie jako artysta, ale jako człowiek) przydaje obrazowi Tatr i Zakopanego w naszych oczach kolorytu i innej perspektywy oglądu.

Formalnie książka składa się z dwóch głównych części: wspomnień i gawęd.